همه‌چیز آن‌طور که دیده می‌شود نیست (پذیرش این که در زندگی هیچ چیز مطلق نیست همه اتفاق‌های زندگی نسبی هستند)

خودت را بدون قضاوت تماشا کن، ببین چقدر اشتیاق داری که مورد تحسین دیگران باشی؟ شنیدن جملات تحسین‌آمیز بد نیست، اما چقدر تعریف و تمجیدها واقعی هستند و یا به خاطر نیاز تو را تحسین می‌کنند؟ خودت بهتر از هر کسی می‌فهمی که آیا شایسته تحسین‌ هستی یا نه!!! همه افراد چنین مشغولیت ذهنی دارند. چقدر نگران می‌شوی زمانی که کسی بر خلاف تصورت چیزی بگوید؟ آیا در مقام دفاع از خودت‌ برمی‌آیی؟ آزرده خاطر می‌شوی؟ بحث می‌کنی؟ و یا تمام وجودت پر می‌شود از ترس؟!!! چرا این همه اشتیاق برای نظر دیگران؟ خودت را از تعریف و تحسین دیگران بی‌نیاز کن. خودت را کشف کن به درون خودت سفر کن و همیشه از خودت بپرس که تو کیستی. وقتی همه چیز آن‌طور که دیده می‌شود نیست، اشتباه بزرگی است که تو هم در آن مسیر گام برداری و با خودت مدام تکرار کن: من تغییر را می‌پذیرم و در مسیر عقل و اندیشه قدم برمی‌دارم. آدم‌ها را محترم می‌شمارم. با حقیقت درونی خویش روبه‌رو می‌شوم. بر ترس‌هایم غلبه می‌کنم. خود واقعی‌ام را همان‌گونه که هستم به نمایش می‌گذارم تا آرامش ذهن را تجربه کنم. به شما اطمینان می‌دهم: اگر تصویری که از خود به جهان پیرامون‌تان نشان می‌دهید همانی نباشد که واقعا هستید، هیچ‌گاه احساس شادمانی نخواهید کرد.